Pιχάρδος Σωμερίτης
ΔΙΑ-ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ«_Σε μια ιστορική στιγμή που θα έπρεπε επιτέλους να αισθάνονται ουσιαστικά
ελεύθεροι, υπεύθυνοι, πολίτες ψάχνουν πανικόβλητοι τους μάγους και τα
βότανα ενός νέου Μεσαίωνα_»
Ένας «Μεσαίωνας» για το 2000;
TO 2000 φτάνει. Δεν είμαι «χιλιαστής». Συνήθως, τα φετίχ με αφήνουν
αδιάφορο. Οι αριθμοί δεν σημαίνουν τίποτε από μόνοι τους. Μας επιτρέπουν
μόνο ανασκοπήσεις και αναδρομές, ίσως και νέα ξεκινήματα. Λέμε, να τι θα
κάνω στο νέο χρόνο που αρχίζει, να τι έκανα ως τα τριάντα ή τα σαράντα μου,
να πώς θα ήθελα να σχεδιάσω τα πενήντα μου. Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει
επειδή αλλάζουμε εμείς χρονολογικά σύμβολα. Απλώς, τα σύμβολα αυτά μας
επιτρέπουν να καταγράφουμε τις αλλαγές που θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως.
Οι πραγματικοί «αιώνες» δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν ημερολογιακά. Οι
ουσιαστικές «εποχές» αλλιώς προσδιορίζονται. Μερικές φορές συνυπάρχουν: το
παλαιό, το απερχόμενο, που φαίνεται στέρεο και διαρκές με το νέο, το
σύγχρονο, που λίγοι βλέπουν, λίγοι αισθάνονται, ακόμη λιγότεροι αποδέχονται
χωρίς κραυγές φρίκης και όμως κυριεύει αλματικά το υπέδαφος της ζωής μας
ώσπου να κυριεύσει και την επιφάνεια.
Και όμως, όσο πλησιάζει το 2000 τόσο παραφρονούν τα γεγονότα και
παραλογίζονται οι άνθρωποι. Συμβαίνουν προφανώς πράγματα που δεν
καταλαβαίνουν, εξελίξεις που δεν προσδοκούσαν ή που, πρωτόγνωρες, τους
ξενίζουν και τους φοβίζουν. Σε μια ιστορική στιγμή που θα έπρεπε επιτέλους
να αισθάνονται ουσιαστικά ελεύθεροι, υπεύθυνοι, πολίτες ψάχνουν
πανικόβλητοι τους μάγους και τα βότανα ενός νέου Μεσαίωνα.
«Ελεύθεροι», μα πού το βρήκες; Το ακούω το έκπληκτο ερώτημά σας την ώρα που
διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μα για να δούμε τα πράγματα:
Για πρώτη φορά από πολλά-πολλά χρόνια, ο κόσμος μας έχει απαλλαγεί από τις
ψευδο-επιστημονικές ιδεολογίες που αποπειράθηκαν να μονοπωλήσουν αλήθειες,
την ιστορία, το σωστό, την κοινωνία. Θέλησαν να φτιάξουν ένα νέο κόσμο και
ένα νέο άνθρωπο. Το αποτέλεσμα ήταν δεκάδες χαμένα χρόνια για όλους,
αμέτρητα ανθρώπινα θύματα: δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια στο Γκουλάγκ,
στην Κίνα, στην Καμπότζη, σε όλη την Ανατολική Ευρώπη και στη μαυροφορεμένη
πατρίδα μας. Για ποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα;
H πτώση αυτής της ιδεολογίας της συμφοράς (και βεβαίως δεν φταίει σε τίποτε
η πάντα αναγκαία θέληση των ανθρώπων για κοινωνική και πολιτική ισότητα,
για μια ζωή χωρίς τις χθεσινές και σημερινές εξευτελιστικές
εκμεταλλεύσεις), δεν δικαίωνε φυσικά την απανθρωπιά, εξίσου εγκληματική,
του οικονομικού φιλελευθερισμού. Δικαίωνε απλώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και
τη δημοκρατία, ακόμα και αυτό το ανεπαρκές αντιπροσωπευτικό σύστημα
διακυβέρνησης που είναι το μόνο διότι δεν έχει ως τώρα βρεθεί ένα καλύτερο.
H πτώση αυτής της ιδεολογίας και η παράλληλη καθίζηση όλων των άλλων θα
μπορούσε να ήταν απελευθερωτική, να ξανάδινε τον κύριο λόγο στον πολίτη.
Παραδείγματα υπάρχουν. Το πιο εντυπωσιακό είναι η Νότιος Αφρική.
Τι συμβαίνει όμως και μας απειλεί τώρα ένας πραγματικά σκοταδιστικός νέος
Μεσαίωνας με την εκρηκτική σύγχρονη προσθήκη ενός μαχητικού νεο-εθνικισμού;
Δεν έχουν δυστυχώς οι ισλαμιστές «φονταμενταλιστές» το μονοπώλειο αυτών των
«ιδεών». Σε όλες σχεδόν τις μονοθεϊστικές θρησκείες εκδηλώνονται από πολλά
χρόνια τάσεις φανατισμού, καθυπόταξης των κοινωνιών στους δικούς τους
«νόμους», που εμφανίζονται ως «υπέρτεροι» σε σχέση με τους νόμους των
δημοκρατικά οργανωμένων κρατών, τάσεις επιστροφής σε ανελέθευρες ηθικές
πρακτικές και αποκλεισμού των μειονοτήτων, τάσεις καταδυνάστευσης των
γυναικών που δεν νοούνται παρά έξω από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Σε όλο τον χριστιανικό καθολικό κόσμο έχουν δοθεί τις δύο τελευταίες
δεκαετίες μεγάλες μάχες εναντίον αυτών των ρευμάτων που τόσο εντυπωσιακά
αντιπροσωπεύει ο σημερινός (φανατικός) Πάπας -αν και σημειώνεται ήδη μια
μικρή αντίστροφη εξέλιξη που η τύχη της θα κριθεί με την εκλογή, αύριο,
ενός νέου Ποντίφικα.
Με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικά μέσα, ανάλογες εξελίξεις σημειώθηκαν
και στο χριστιανικό ορθόδοξο κόσμο, με μόνη τη διαφορά ότι ο Οικουμενικός
Πατριάρχης είναι, συγκριτικά με τον προκαθήμενο της Ρώμης, πολύ πιο
σύγχρονος και φιλελεύθερος, όπως το απέδειξαν όλες οι πρόσφατες διεθνείς
παρεμβάσεις του. Προσέξατε όμως πόσο επιμελώς όλοι όσοι κραυγάζουν ενταύθα
διά του τύπου και των άλλων MME περί Ορθοδοξίας και θρησκευτικών πολέμων
φρόντισαν να πνίξουν κυριολεκτικά τα κηρύγματα αγάπης, προόδου, ειρήνης και
ευρωπαϊκής αλληλεγγύης του Πατριάρχη;
Το «περίεργο» είναι ότι πολλοί από τους φανατικούς της νεο-εθνικιστικής
«Ορθοδοξίας» έχουν την ιδιότητα των «ορφανών» της κομμουνιστικής ορθοδοξίας
που μας άφησε χρόνους. Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό: αυτό
ζούνε καθημερινά στην πρώην Γιουγκοσλαβία όπου, οι παλαιο-τιτικοί όλων των
εθνοτήτων, μεταβλήθηκαν σε σταυροφόρους και ημισελινοφόρους των σημερινών
πολέμων για να επιβάλλουν τη συνεχή παρουσία τους στην όποια εξουσία. Ποιος
είναι δυνατό να αποδέχεται την ορθοδοξία του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς,
τον καθολικισμό του Τούτσμαν ή τον ισλαμισμό των περισσοτέρων στελεχών του
Σαράγεβο;
Εντός και εκτός Εκκλησίας, εντός και εκτός πολιτικής, δεν είναι λίγοι όχι
μόνο οι φανατικοί, αλλά και οι επιτήδιοι σαλταδόροι κάθε νέου ρεύματος,
ακόμη και του πιο επικίνδυνου, που εργάζονται αναλόγως εδώ, στη χώρα μας,
όπως εργάζονται παντού αλλού. Στόχος τους είναι η δική τους τύχη το
αποτέλεσμα θα είναι όμως, αν προχωρήσουν και επικρατήσουν, η μεγαλύτερη
συλλογική ατυχία της χώρας μας και των ανθρώπων της, του τρόπου ζωής τους,
των ελευθεριών τους, των πραγματικών επιλογών τους.
Προσφάτως μαθεύτηκε ότι δικός μας μητροπολίτης, ο Καλαβρύτων μάλιστα, είχε
«ευλογίσει» σε ώρα μάχης τους στρατιώτες του βοσνιοσέρβου στρατηγού
Μλάντιτς όταν χτυπούσαν το κυκλωμένο Γκόραζντε. Θα μπορούσε να μας
πληροφορήσει ποιο απόσπασμα του Ευαγγελίου βρήκε να τους διαβάσει; Το
ερώτημα ισχύει για όλους τους Φαρισαίους του νεο-ορθόδοξου νεο-εθνικισμού
και τα περισσότερα από τα «επιχειρήματά» τους. Ισχύει επίσης και για όσους
τους
θαυμάζουν._Ρ.Σ.